تعریف تابستان از نگاه طب ایرانی

در طب ایرانی تابستان متناظر با عنصر آتش است و مزاج تابستان را گرم و خشک و پیوند با خلط صفرا در نظر می گیرند در این فصل همه ی اخلاط بویژه صفرا برانگیخته می شود و به جوشش در می آیند ، گرمی پیوسته هوا و دوری آن از اعتدال بویژه در سرزمین های گرم و نیز در گرم مزاجان و جوانان و بالاخص در آنانی که به اقتضای کار و پیشه خود در معرض گرمای بیشتر هستند ، می تواند به پیدایش ناسازگاریهایی در تندرستی بیانجامد .

هوای گرم در ابتدا خون را به ظاهر بدن کشیده و موجب سرخ شدن رنگ پوست می شود با طولانی و دراز مدت شدن گرما در این فصل از حرارت غریزی کاسته شده و باطن رو به سردی می گذارد و این قضیه سبب سستی و ضعف قوه ی هاضمه می شود و در این مدت بدن لاغر می شود و چهره به زردی می گراید در این فصل اخلاط می سوزند و سردرد و کندی حواس و خواب آلودگی پیش می آید و اشتها کم می شود .

گرمی قلب زیاد شده و به تمام بدن سرایت می کند و اگر در بدن خلط رطوبتی وجود داشته باشد این گرمای عارضی سبب تباه شدن آن شده و تب ایجاد می کند .

برای افراد سالم هوای سرد موافق تر از هوای گرم است ، بنابراین فصل تابستان برای تندرستان سودی ندارد . البته هوای گرم فصل تابستان برای سرد مزاجان و پیران و کسانی که به بیماری سرد مبتلا هستند سود مند می باشد .

گروه تحقیقات جامعه گیاه درمانی ایران

https://www.ihms.ir

کانال جامعه گیاه درمانی ایران،آشنایی با دنیای گیاهان دارویی وطب سنتی

http://telegram.me/joinchat/BaEuzDvIBJKUjgNrsvGwlg