کاش تمام مردم دنیا روزه‌دار بودند
با شروع ماه مبارک رمضان، یکی از واجباتی که در این ماه باید به آن به توجه کرد گرفتن روزه است. یک مسلمان وظیفه دارد که سی روز را از طلوع صبح تا غروب آفتاب از هیچ وعده غذایی استفاده نکند.اسلام تنها دینی نیست که به این موضوع پرداخته است بلکه ادیان دیگر همچون مسیح و یهود در طول سال چند روزی را از خوردن غذا پرهیز می‌کنند. اما سوال این است که آیا این اعمال باعث ایجاد ضعف در بدن می‌شود؟
خداوند ازما خواسته روزانه یک ماه از صبح تا غروب خورشید از غذا، آب، جنس و صحبت‌های ناخوشایند جلوگیری کنیم.تجربه ما این است که جلوگیری از وسوسه های جهان سبب خلوص و ریاضت ما می‌شوند. بنابراین ما در تمام وقت غذا را تحویل می‌دهیم، از کلنجار، دزدی و نیش زبان زدن دست بر نمی‌داریم ، به سمت چاقی می‌رویم. ما قهوه، یا چای یا نوشیدنی های گازدارمی‌خوریم. هنگامی که ما استدلال می‌کنیم، اینها ناشی از کنار گذاشتن عرف است که حتی به جنگ های فیزیکی می‌انجامد.روزه داری باعث جلوگیری از بسیاری پیامدهای اجتماعی می شود. در حال حاضر زمانی که فرد روزه دار است، نمی‌تواند تمام این کارها را انجام دهد. وقتی غذا به او داده می‌شود نمی‌تواند از آن استفاده کند و اگر بخواهد می‌تواند در این ماه از سیگار کشیدن خودداری کند .روزه گرفتن برای بیماران به منظور مدیریت وزن، استراحت دستگاه گوارش، کاهش چربی‌ مورد استفاده قرار می گیرد. روزه داری اسلامی از برنامه های رژیم غذایی متفاوت است، زیرا در روزه رمضان، سوء تغذیه یا مصرف کالری ناکافی وجود ندارد. میزان مصرف کالری مسلمانان در ماه رمضان در مقیاس اندکی از دستورالعملهای مورد نیاز تغذیه است. ماه مبارک رمضان خود تنظیم و خودآموزی است، اگر درسهای آموخته شده در ماه رمضان، چه از لحاظ مصرف غذا یا عدالت، بعد از ماه مبارک رمضان انجام شود، اثرات طولانی مدت خواهد داشت. علاوه بر این، نوع غذای مصرف شده در ماه رمضان هیچ معیار انتخابی برای رژیم‌های سقوطی مانند آنهایی که تنها پروتئین و یا تنها نوع رژیم غذایی هستند ندارند. همه چیز مجاز است در مقادیر متوسط گرفته شود.علاوه بر این، روزه گرفتن در ماه رمضان به صورت داوطلبانه انجام می شود و از پزشک تجویز نشده است.