۴۰روز عاشقی از عاشورا به اربعین رسید
۴۰ روز است که زینب داغدار مصیبت برادر است، ۴۰ روز است که فراق و دوری از حسین مویش را سپید و کمرش را خمیده کرده است، ۴۰ روز است که دیگر نه عباس است، نه علی‌اکبر، نه قاسم؛ ۴۰ روز است که رباب بی‌تاب طفل شیرخوارش است.۴۰ روز که سهل، ۱۴ قرن است که داغ حسین بن علی(ع) همچنان در رگ‌های بشریت تازه و تازه‌تر می‌شود، گویی همین امروز است که زمین داغدار این مصیبت بزرگ شده؛ آسمان و زمین بی‌تاب فراق سیدالشهدایند و شیعیان دور تا دور حرم و بارگاه کبریایی‌اش استخاره عشق می‌گیرند و دل را در آستان ملکوتی‌اش با زمزم عشق شستشو می‌دهند.اکنون کاروان به کربلا رسیده و پرستوهای مصیبت‌کشیده چونان برگ خزان خود را از جهاز اشتران به زمین می‌اندازند، تا داغ این ۴۰ روز را برای عزیزانشان زمزمه کنند و قصه‌ی زجر و هجر و صبرشان را از اسارت‌های به جان خریده با امام و رهبر و ولی‌شان باز گویند.چهل فصل است که شقایق‌‌های زخمی از آفتاب مهربانی حسین دور که نه چرا که بر سر نی با چشمانش سخن عشق گفته‌اند؛ حال آمده‌اند تا غرق آرامش حریم حسین در کربلا ماوا بگیرند و رنج چهل منزل را آرام آرام بگویند؛ رنج از دست دادن رقیه، رنج کینه‌ورزی دژخیمان، رنج زخم‌زبان‌ها و دشنامی‌ها، رنج تازیانه بر لب‌ و دندان‌ها…اربعین است و زینب داغدار، شانه‌هایش زیر بار امانت خم شده و قامت محزونش یادآور ماجرای دلدادگی‌اش به برادر است. اربعین است و خواهر با لهجه‌درد از خاطرات خرابه شام و چوب خیزران و خفت یزیدیان می‌گوید.اربعین است و دل‌ها محزون، قلب‌ها بیقرار و چشمان از حجم مصیبت بی‌تابانه می‌بارد، براستی اربعین که می‌شود گویا “اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه‌السّلام حَرارَهً فى قُلُوبِ الْمُؤمنینَ لاتَبْرَدُ اَبَدا” بیشتر تجلی می‌یابد؛ چرا که حرارت و گرمای عشق حسین در دل‌های مومنان چنان موج می‌زند که حقیقتا تا قیامت سرد و خاموش نخواهد شد.