حجامت ، پاکسازی مناسب فصل بهار
برای برخی افرادکه استعداد ابتلا به بیماریهای ناشی از خلط دم را دارند برترین نوع پاکسازی بدن در فصل بهار (در صورت وجود شرایط مناسب )خروج خون است که توسط عمل حجامت و در برخی موارد فصد صورت می گیرد . صد البته توجه به این نکته لازم است که این اعمال تنها در موارد خاص و فقط و فقط با تشخیص و تجویز طبیب زبردست باید انجام شوند و اقدام به آنها به طور خودسرانه یا بدون بررسی های لازم می تواند موجب عوارض سختی گردد.حجامت یا کوزه‌اندازی تر به یک روش درمانی سنتی عربی و موجود در طب سنتی گفته می‌شود که برگرفته از روش قدیمی‌تر کوزه‌اندازی تر در طب سنتی چین است. در طب سنتی کاپینگ یا کوزه‌انداختن به معنی ایجاد خلا بر روی نقاط خاصی از پوست بدن با وسیله‌ای همچون بادکش است که برای رسیدن به اثرات درمانی خاصی انجام می‌شود.در حجامت یا کاپینگ خیس قبل از ایجاد خلا خراش‌هایی روی سطح پوست ایجاد می‌شود تا ایجاد خلا منجر به خروج خون از بدن شود. کاپینگ از روش‌های باستانی درمان است که علاوه بر چین در یونان نیز توسط بقراط به عنوان یک روش درمانی ذکر شده است. کاپینگ تر علاوه بر جهان اسلام، در اروپا نیز تا قرن ۱۸ مورد استفاده بوده ولی با فراگیر شدن دانش پزشکی، این روش نیز به تدریج مهجور شده است.امروزه، حجامت در کشورهای عربی و مسلمان مقبولیت بیشتری دارد. مقبولیت حجامت در میان مسلمانان ناشی از حدیث‌هایی است که از پیامبر اسلام در توصیه به حجامت نقل شده است.
تاریخچه
استفاده از حیوانات برای ایجاد اثر مَکِشی روی پوست جزو اولین روش های ابداعی بشر در امر درمان است. ساده‌ترین کاربرد آن مکش چرک یا سم و نیش حیوانات بوده است. شواهد این نوع کاپینگ در تمامی نقاط جهان یافت شده است. اما قدیمی‌ترین شواهد مستند مبتنی بر استفاده از کاپینگ در پزشکی به مصر باستان (۱۵۰۰ قبل میلاد) بازمی‌گردد. پس از آن شواهد این روش درمانی در نوشته‌های چینی در هزار سال قبل از میلاد یافت شده است. کاپینگ به عنوان بخشی از طب سنتی چین و در قلمرو طب سوزنی امروزه نیز کاربرد دارد. در قرن هفتم قبل از میلاد در لوحه‌های خط میخی یافت شده از امپراتوری آشور نیز از کاپینگ یاد شده است و پس از آن بقراط در قرن پنجم قبل از میلاد از این روش درمانی نام برده است.
حجامت و علم پزشکی
گسترش انجام حجامت و خونگیری در طب ایرانی و غربی بر پایه طب اخلاطی که بیماری‌ها را ناشی از اختلال در اخلاط چهارگانه بدن یعنی خون، بلغم، صفرا و سودا می‌دانست است. بر این اساس بیماری‌های ناشی از ازدیاد خون با حجامت درمان می‌شدند. استفاده از اخلاط چهارگانه برای توضیح و درمان بیماری‌ها که به عنوان یکی از حیاتی‌ترین پایه‌های طب فرض می‌شد در قرن نوزدهم با انجام آزمایش‌های علمی و راهیابی روش علمی در طب کم‌کم به فراموشی سپرده شد. با این حال این نوع نگرش به بیماری‌ها و درمان هنوز در قرن ۲۱ هم پیروانی دارد.